นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
หอคอยแห่งความยโส
อำนาจที่ไร้ซึ่งแสง แม้ไม้ได้โดดเด่น แม้มองไม่เห็น แต่กลับสูงชัน เกินกว่าใครจะเข้าไปถึง ดั่งหอคอยแห่งความยโส ที่คอยขับไล่ไสส่งทุกสิ่งที่เข้ามาแม้แต่สายลมแห่งไมตรีจิตก็ไม่อาจพัดผ่านเข้าไปได้
ผู้เข้าชมรวม
64
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
64
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 16 พ.ค. 66 / 22:36 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
จอห์นเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปี ตัวเล็กท่าทางไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองซักเท่าไร
เขามักจะเดินหลังโก๊ะๆค่อมๆพร้อมกับเอามือไพล่หลังเดินงกๆอยู่ในร้านค้าที่เขาเป็นเจ้าของอยู่
ตั้งแต่สมัยเรียนประถมไปจนถึงระดับมหาวิทยาลัย เขามักจะเป็นผู้ตามอยู่เสมอ ไม่ว่าเพื่อนๆจะทำอะไร
เขานั้นเกิดมาเพื่อเป็นเงาของเงาของคนอื่น
แต่จอห์นเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานให้
นั่นก็คือความเฉลียวฉลาดในระดับที่เรียกว่าอัจฉริยะ แม้ว่าเขาแทบจะไม่ได้อ่านหนังสือเขาก็ยังสอบได้
แม้จะไม่ได้รับรางวัลนักเรียนเรียนดีของสายชั้นก็เถอะ
แต่นั่นคือวิถีที่เขาเลือก “การทำตัวโลว์โปรไฟล์”
ถึงอย่างนั้นมนุษย์โลกไม่มีคำว่าสมบูรณ์แบบ
แม้แต่อัจฉริยะเอง ก็ยังมีด้านที่บิดเบี้ยวอยู่เช่นกัน
เพราะเบื้องลึกภายในใจของจอห์น เขากลับหิวกระหายอำนาจ
เขาอยากอยู่เหนือผู้อื่นในแบบที่ไม่ต้องการเป็นที่ถูกจับตามอง
แล้วเขาจะต้องทำยังไงล่ะ? นี่คือคำถาม
ก่อนอื่นทำไม จอห์น ถึงต้องการอำนาจ
นั่นเพราะจอห์นเป็นคนอ่อนแอ ในแง่ทางด้านร่างกาย แต่ในด้านจิตใจของเขากลับแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าหน้าผาที่ถูกเคลือบด้วยเพชรและเหล็กถึงสองชั้น
เขาถูกเพื่อนร่วมชั้นกลั่นแกล้งมาโดยตลอด เพราะท่าเอามือไพล่หลังนั่น ทำให้เพื่อนๆรู้สึกว่าเขามันประหลาด หลังค่อมๆนั้นยิ่งทำให้รู้สึกว่าน่าแกล้งเข้าไปอีก
นี่คือความอัดอั้นตันใจของจอห์น เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะคิดแก้แค้นคนพวกนี้ เพราะเขาคิดว่าปล่อยๆไป ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรนัก
แต่จิตใต้สำนึกของจอห์นเท่านั้น ที่แม้แต่ตัวของเขาเองก็เข้าไปไม่ถึง
เมื่อเข้าสู่ช่วงชีวิตในวัยทำงาน จอห์นที่ทำธุรกิจส่วนตัวจนร่ำรวยเงินทอง แต่ไม่ได้คบค้าสมาคมกับเพื่อนคนใดเป็นเฉพาะ
แต่เมื่อมีคนเห็นจอห์นร่ำรวย ก็มักจะเริ่มมีผู้คนเข้ามาตีสนิท เช่นเดียวกับดอกไม้ที่เบ่งบานกับการมาถึงของผีเสื้อ
อย่าลืมว่าจอห์นเป็นอัจฉริยะ จอห์นรู้ทันคนเหล่านี้ทั้งหมด
เขาทำทีเป็นพูดคุยเล่นด้วยธรรมดาประจำวัน แต่ไม่เคยคิดให้คุณค่าแก่ใครเป็นพิเศษ
จอห์นเริ่มรู้สึกถึงพลังงานที่กำลังเติบใหญ่ของเขา มั่นบ่งบอกว่าเขากำลังมีอำนาจ
แต่เขาก็ยังคงไม่อยากเป็นดาวฤกษ์ที่เฉิดฉายโดดเด่นอยู่ดี
จอห์นอยากแสดงถึงอำนาจ เขาคิดใคร่ครวญ ว่าจะปลดปล่อยมันอย่างไรดี
วันหนึ่งจอห์นได้การ์ดแต่งงานจากทอมที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในชีวิตที่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ทอมก็ไม่เคยแกล้งจอห์นเลยสักครั้ง
จอห์นตัดสินใจไปงานแต่งงานนั้น
เมื่อไปถึงงานแต่งร่วมถ่ายรูปและรับประทานอาหาร ระหว่างที่จอห์นต้องนั่งกับกลุ่มเพื่อที่เขาก็จำได้ดี ว่าเป็นพวกที่ชอบแกล้งเขาเมื่อยังเด็ก
เพื่อนๆดูท่าทางมีไมตรีกับจอห์นแตกต่างจากสมัยเด็ก อาจเพราะโตแล้วหรืออาจจะเป็นมารยาททางสังคม
เพื่อนคนหนึ่งถามจอห์นว่า
“จอห์นทำยังไงถึงจะร่ำรวยแบบนาย”
จอห์นยิ้มแหยแต่ในใจกลับรู้สึกว่าเขาอยู่เหนือกว่า
และเมื่อการสนทนาเริ่มต้นขึ้น เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นก็ลุกจากโต๊ะย้ายไปนั่งที่อื่น
และเพื่อนๆหลายคนก็เริ่มเข้ามักทักจอห์นมากขึ้นๆ มาถามไถ่เรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องชีวิต การงาน การเงิน ธุรกิจ
แต่เมื่อพูดเสร็จ ทุกคนกลับหันหลังให้จอห์นและย้ายหนีเขาไป จนกระทั่งโต๊ะนั้นมีเพียงแค่จอห์นคนเดียว
หลังจากงานเลี้ยงเลิก จอห์นได้แสดงคำขอบคุณทอมกับที่ผ่านมา เพราะเขาไม่เคยทำร้ายจอห์นเลย
ทอมยิ้มและเอามือตบบ่าจอห์นแล้วบอกว่า
“ไม่เป็นไรจอห์น ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน”
จอห์นซึ้งใจทอมจึงเสนอว่าจะแนะนำวิธีที่จะร่ำรวยจากการทำธุรกิจแบบเขาให้ทอมได้รู้
แต่ทอมชูมือขึ้นแบตั้งขึ้นเป็นท่าปางห้ามญาติ และบอกว่า
“แม้ว่าฉันจะอยากรู้แค่ไหนก็เถอะ แต่นายจะไม่เหลือใครเลยท่านายกับฉันคุยกันเรื่องนี้”
จอห์นไม่เข้าใจที่ทอมพูด
ทอมจึงบอกว่า ที่จอห์นโดนแกล้งไม่ใช่เพราะเขาพูดน้อยไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่ใช่เพราะเขาเป็นอัจฉริยะที่หลังค่อมและชอบเดินเอามือไพล่หลัง
แต่เป็นเพราะคำพูดคำจาของจอห์นที่แม้แต่ตัวเขาเองอาจจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็เป็นได้
จอห์นตั้งตัวเองเป็นดั่งหอคอยแห่งความยโสที่สูงชัน และนั่นเป็นสิ่งสำคัญที่ยากสำหรับใครๆจะฝ่าไปถึง
ทุกคำถามและการสนทนาที่ผ่านโสตประสาทของอัจฉริยะนั้นดูจะเป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดสำหรับคนที่โหยหาอำนาจในการอยู่เหนือผู้อื่นรูปแบบหนึ่ง
ทอมส่ายหัวและบอกว่า
“นายต้องมีเพื่อนนะจอห์น และฉันคือเพื่อนของนาย”
ทอมตบบ่าเพื่อนอีกครั้งก่อนจะกลับออกไปหาเจ้าสาวในงานและอำลาแขกเหรื่อที่กำลังเดินออกจากงาน
“สักวัน เพื่อนนายจะมากขึ้นได้ ถ้านาย…” ทอมตะโกนบอกจอห์น และรีบวิ่งไปหาเจ้าสาวของเขา
และได้ปล่อยจอห์นให้อยู่กับคำพูดที่เขาได้เอื้อนเอ่ยทิ้งเอาไว้ในขณะที่สายตาของจอห์นที่เฝ้ามองเพื่อนคนอื่นๆสนุกสนานด้วยกันในยามค่ำคืน
แต่ตัวเขานั้นยังคงอยู่กับตัวเองและคบคิดถึงสิ่งที่ทอมพูดโดยไม่รู้ว่าอัจฉริยะอย่างจอห์นนั้นจะยอมก้มหัวและทอดทิ้งอำนาจที่ไร้แสงนั้นลงได้มั๊ย
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อห์นเป็นายหนุ่มวัยยี่สิบเ็ปี ัวเล็ท่าทาไม่่อยมั่นใในัวเอัเท่าไร
เามัะเินหลัโ๊ะๆ่อมๆพร้อมับเอามือไพล่หลัเินๆอยู่ในร้าน้าที่เาเป็นเ้าออยู่
ั้แ่สมัยเรียนประถมไปนถึระับมหาวิทยาลัย เามัะเป็นผู้ามอยู่เสมอ ไม่ว่าเพื่อนๆะทำอะไร
เานั้นเิมาเพื่อเป็นเาอเาอนอื่น
แ่อห์นเิมาพร้อมับพรสวรร์ที่พระเ้าประทานให้
นั่น็ือวามเลียวลาในระับที่เรียว่าอัริยะ แม้ว่าเาแทบะไม่ไ้อ่านหนัสือเา็ยัสอบไ้
แม้ะไม่ไ้รับราวัลนัเรียนเรียนีอสายั้น็เถอะ
แ่นั่นือวิถีที่เาเลือ “ารทำัวโลว์โปรไฟล์”
ถึอย่านั้นมนุษย์โลไม่มีำว่าสมบูร์แบบ
แม้แ่อัริยะเอ ็ยัมี้านที่บิเบี้ยวอยู่เ่นัน
เพราะเบื้อลึภายในใออห์น เาลับหิวระหายอำนา
เาอยาอยู่เหนือผู้อื่นในแบบที่ไม่้อารเป็นที่ถูับามอ
แล้วเาะ้อทำยัไล่ะ? นี่ือำถาม
่อนอื่นทำไม อห์น ถึ้อารอำนา
นั่นเพราะอห์นเป็นนอ่อนแอ ในแ่ทา้านร่าาย แ่ใน้านิใอเาลับแ็แร่เสียยิ่ว่าหน้าผาที่ถูเลือบ้วยเพรและเหล็ถึสอั้น
เาถูเพื่อนร่วมั้นลั่นแล้มาโยลอ เพราะท่าเอามือไพล่หลันั่น ทำให้เพื่อนๆรู้สึว่าเามันประหลา หลั่อมๆนั้นยิ่ทำให้รู้สึว่าน่าแล้เ้าไปอี
นี่ือวามอัอั้นันใออห์น เาไม่เยิเลยว่าเาะิแ้แ้นนพวนี้ เพราะเาิว่าปล่อยๆไป ็ไม่ไ้ร้ายแรอะไรนั
แ่ิใ้สำนึออห์นเท่านั้น ที่แม้แ่ัวอเาเอ็เ้าไปไม่ถึ
เมื่อเ้าสู่่วีวิในวัยทำาน อห์นที่ทำธุริส่วนัวนร่ำรวยเินทอ แ่ไม่ไ้บ้าสมามับเพื่อนนใเป็นเพาะ
แ่เมื่อมีนเห็นอห์นร่ำรวย ็มัะเริ่มมีผู้นเ้ามาีสนิท เ่นเียวับอไม้ที่เบ่บานับารมาถึอผีเสื้อ
อย่าลืมว่าอห์นเป็นอัริยะ อห์นรู้ทันนเหล่านี้ทั้หม
เาทำทีเป็นพูุยเล่น้วยธรรมาประำวัน แ่ไม่เยิใหุ้่าแ่ใรเป็นพิเศษ
อห์นเริ่มรู้สึถึพลัานที่ำลัเิบให่อเา มั่นบ่บอว่าเาำลัมีอำนา
แ่เา็ยัไม่อยาเป็นาวฤษ์ที่เิายโเ่นอยู่ี
อห์นอยาแสถึอำนา เาิใร่รว ว่าะปลปล่อยมันอย่าไรี
วันหนึ่อห์นไ้าร์แ่านาทอมที่เป็นเพื่อนเพียนเียวในีวิที่ถึแม้ว่าะไม่ไ้สนิทันมา แ่ทอม็ไม่เยแล้อห์นเลยสัรั้
อห์นัสินใไปานแ่านนั้น
เมื่อไปถึานแ่ร่วมถ่ายรูปและรับประทานอาหาร ระหว่าที่อห์น้อนั่ับลุ่มเพื่อที่เา็ำไ้ี ว่าเป็นพวที่อบแล้เาเมื่อยัเ็
เพื่อนๆูท่าทามีไมรีับอห์นแ่าาสมัยเ็ อาเพราะโแล้วหรืออาะเป็นมารยาททาสัม
เพื่อนนหนึ่ถามอห์นว่า
“อห์นทำยัไถึะร่ำรวยแบบนาย”
อห์นยิ้มแหยแ่ในใลับรู้สึว่าเาอยู่เหนือว่า
และเมื่อารสนทนาเริ่ม้นึ้น เพื่อนร่วมั้นนนั้น็ลุาโ๊ะย้ายไปนั่ที่อื่น
และเพื่อนๆหลายน็เริ่มเ้ามัทัอห์นมาึ้นๆ มาถามไถ่เรื่อราว่าๆ ไม่ว่าะเรื่อีวิ าราน ารเิน ธุริ
แ่เมื่อพูเสร็ ทุนลับหันหลัให้อห์นและย้ายหนีเาไป นระทั่โ๊ะนั้นมีเพียแ่อห์นนเียว
หลัาานเลี้ยเลิ อห์นไ้แสำอบุทอมับที่ผ่านมา เพราะเาไม่เยทำร้ายอห์นเลย
ทอมยิ้มและเอามือบบ่าอห์นแล้วบอว่า
“ไม่เป็นไรอห์น ถึยัไเรา็เป็นเพื่อนัน”
อห์นึ้ใทอมึเสนอว่าะแนะนำวิธีที่ะร่ำรวยาารทำธุริแบบเาให้ทอมไ้รู้
แ่ทอมูมือึ้นแบั้ึ้นเป็นท่าปาห้ามาิ และบอว่า
“แม้ว่าันะอยารู้แ่ไหน็เถอะ แ่นายะไม่เหลือใรเลยท่านายับันุยันเรื่อนี้”
อห์นไม่เ้าใที่ทอมพู
ทอมึบอว่า ที่อห์นโนแล้ไม่ใ่เพราะเาพูน้อยไม่มั่นใในัวเอ ไม่ใ่เพราะเาเป็นอัริยะที่หลั่อมและอบเินเอามือไพล่หลั
แ่เป็นเพราะำพูำาออห์นที่แม้แ่ัวเาเออาะรู้ัวหรือไม่รู้ัว็เป็นไ้
อห์นั้ัวเอเป็นั่หออยแห่วามยโสที่สูัน และนั่นเป็นสิ่สำัที่ยาสำหรับใรๆะฝ่าไปถึ
ทุำถามและารสนทนาที่ผ่านโสประสาทออัริยะนั้นูะเป็นเรื่อที่น่าหุหิสำหรับนที่โหยหาอำนาในารอยู่เหนือผู้อื่นรูปแบบหนึ่
ทอมส่ายหัวและบอว่า
“นาย้อมีเพื่อนนะอห์น และันือเพื่อนอนาย”
ทอมบบ่าเพื่อนอีรั้่อนะลับออไปหาเ้าสาวในานและอำลาแเหรื่อที่ำลัเินออาาน
“สัวัน เพื่อนนายะมาึ้นไ้ ถ้านาย…” ทอมะโนบออห์น และรีบวิ่ไปหาเ้าสาวอเา
และไ้ปล่อยอห์นให้อยู่ับำพูที่เาไ้เอื้อนเอ่ยทิ้เอาไว้ในะที่สายาออห์นที่เฝ้ามอเพื่อนนอื่นๆสนุสนาน้วยันในยาม่ำืน
แ่ัวเานั้นยัอยู่ับัวเอและบิถึสิ่ที่ทอมพูโยไม่รู้ว่าอัริยะอย่าอห์นนั้นะยอม้มหัวและทอทิ้อำนาที่ไร้แสนั้นลไ้มั๊ย
ผลงานอื่นๆ ของ ฟาร์มคุณโชค ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ฟาร์มคุณโชค
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น